او در 1929 تیم مسابقه ای اسکودریا فراری را تشکیل داد و تصویر کاوالینو رامپانته(اسب ایستاده) را به عنوان نشان این تیم انتخاب کرد. سال 1933 اسکودریا مدیریت تیم مسابقه ی آلفا رومئو را به دست آورد و هنگامی که آلفا در 1937 دوباره تیمش را بازپس گرفت، فراری به عنوان مدیر تیم انتخاب شد، اما خیلی زود استعفا داد. شرایط کناره گیری انزو به او این اجازه را نمی داد که از نام خودش در مسابقات استفاده کند، بنابراین در 1940 شرکتی را با نام اُتو آویو کوستروتزیونه تاسیس کرد. انزو در شرکت جدیدش برای هواپیما قطعه می ساخت ، اما خیلی زود به دنبال علاقه اش به اتوموبیل رانی، ساخت ماشین های مسابقه ای روی شاسی خودروهای فیات را آغاز کرد. سال 1943 شرکت به مارانلو در نزدیکی مودنا منتقل شد و تا به امروز در آنجا باقی مانده است.
اولین خودروی فراری با نام 125اس سال 1964 رونمایی شد و یک سال بعد به بازار آمد. چیزی نگذشت که افتخار آفرینی های ورزشی برای این شرکت آغاز شدند. نخست فراری در مسابقات خودروهای اسپرت در میله میلیا و تارگا فلوریوی ایتالیا در 1948 و در مسابقات 24 ساعته لومان فرانسه در 1949 به قهرمانی رسید. اولین پیروزی در رقابت های جایزه بزرگ را نیز در 1951 به دست آورد. یک سال بعد در 1952، آلبرتو آسکاری قهرمانی دنیا در فرمول یک را برای فراری به ارمغان آورد و این پیروزی را در 1953 نیز تکرار کرد. در طول شش دهه بعدی، فراری تقریبا تمامی عناوین قهرمانی در مسابقات اتوموبیل رانی را به خود اختصاص داد. خودروهای ساخت مارانلو، 9 بار در لومان، 9 بار در مسابقات 12 ساعته ی سبرینگ آمریکا، 8 بار در میله میلیا و 6 بار در تارگا فلوریو به قهرمانی رسیدند. در فرمول یک نیز از آغاز مسابقات قهرمانی جهان در 1950، فراری تقریبا در تمامی این رقابت ها حضور پیداکرد و توانست 16 عنوان قهرمانی در بخش سازندگان را از آن خود کند و 15 بار قهرمانی را برای 9 راننده ی خود به ارمغان آورد. در کنار این ها فراری موفق شد در بیش از 200 مسابقه ی فرمول یک به مقام اول برسد و بیشتر از هر تیم دیگری در تاریخ مسابقات قهرمانی جهان، افتخار کسب کند.
موفقیت فراری در اتوموبیل رانی، در نتیجه ی تلاش هدفمند گروهی از بهترین مهندسین و رانندگان و همچنین به همت مردانی به دست آمد که تحت عنوان نام او مسابقه می دادند. کسی که تحمل هیچگونه شکستی را نداشت و پس از هر ناکامی در مسابقه بلافاصله در اتاق جلسات شرکت مشهور به موزه ی اشتباهات کارکنانش را فرا می خواند و در مقابل چشمان هراسان مهندسینش، قطعات خراب ماشین را به سمت آن ها پرت می کرد. او معمولا مسئولیت یک پروژه ه مستقل می داد تا با ایجاد رقابت، کار را جدی تر و سخت تر پیش ببرد. رابطه ی انزو فراری با اعضای تیمش غالبا سرد و دیکتاتور مآبانه بود.
او با مشتریان نیز گه گدار به همین صورت اهانت آمیز برخورد می کرد. کارخانه دار مشهور فروچّو لامبورگینی پس از آنکه از کیفیت فراری که تازه خریده بود پیش انزو شکایت کرد، آنچنان از رفتار او عصبانی شد که شرکت خودروسازی خود را در 1963 تاسیس نمود و به یکی از بزرگترین رقبای فراری در تولید خودروهای خیابانی تبدیل گشت. با این حال قدرت فوق العاده و ظاهر زیبای خودروهای خیابانی فراری ( که توسط شرکت ایتالیایی پینین فارینا طراحی می شد) از جمله مدل های 275 جی تی بی/4 و 365 جی تی بی/4 با موتور وی 12 و همینطور دینو 206 و 246 با موتور وی6، تقریبا بی رقیب بود.
فراری شرکت کوچکی بود و نمی توانست برای همیشه کاملا مستقل باقی بماند. در همین راستا فورد، غول خودروسازی آمریکا در دهه 1960 قدم پیش گذاشت تا با سرمایه گذاری در فراری دو شرکت جدید تشکیل دهد: فورد-فراری ، که خودروهای خیابانی بسازد و فراری-فورد که مسئولیت ساخت خودروهای مسابقه ای را برعهده بگیرد. با این حال، انزو فراری در آخرین لحظه معامله را به هم زد. مسئولین فورد که پاسخ نه فراری را تحقیرآمیز تلقی کردند، تصمیم گرفتند تا او را در بازی خودش شکست دهند و پروژه ی خودروی اسپرت مسابقه ای جی تی 40 را کلید زدند. جی تی40 با شکست فراری در لومان، قرمانی این مسابقات را از 1966 تا 1969 به خود اختصاص داد. چندی بعد فراری با خودروساز بزرگ ایتالیایی فیات وارد شراکت شد و این شراکت 50 درصد از سهام آن را در 1969 خرید. ثبات مالی که فیات برای فراری به ارمغان آورد، به موفقیت های بیشتر آن در مسابقات انجامید؛ چنانکه فراری موفق شد در رقابت های خودروهای اسپرت به پیروزی برسد و در اواسط دهه 1970، دوبار عنوان قهرمانی جهان در فرمول یک را نصیب نیکی لائودا کند. همچنین این امکان برای فراری میسر شد تا بتواند مجموعه ای از سوپراسپرت های خیره کننده خود را طراحی و تولید کن: مدل هایی مانند 365 بی بی و 512 بی بی در دهه 1970، تستاروسّا و اف40 در دهه 1980، اف50 در دهه 1990 و همچنین مدل انزو در 2002 که به افتخار بنیان گذار فراری، به این عنوان نامیده شد. پس از مرگ انزو فراری در 1988، فیات سهم خود از این شرکت را به 90 درصد افزایش داد و فراری توانست میزان تولیدات خود را بیش از پیش افزایش داده و کیفیت آن ها را ارتقا دهد. در مسابقات فرمول یک، پس از عنوان قهرمانی جهان جودی شِکتر در 1979 فراری تقریبا سال های بی رونقی را در این رقابت ها پشت سر می گذاشت تا اینکه با پیوستن میکائیل شوماخر و مهندس راس براون به این تیم در 1996 ورق برگشت، شوماخر و فراری با یکدیگر توانستند به رکوردی بی سابقه دست یابند و در فاصله ی سال های 1999 تا 2004 عنوان قهرمانی را پنج بار در بخش رانندگان و شش بار در بخش سازندگان به خود اختصاص دهند. سال 2007 کیمی رایکونن یک مقام اولی دیگر در بخش رانندگان را به افتخارات تیم افزود و فیلیپه ماسا در 2008 تقریبا در یک قدمی پیروزیف ان را از دست داد.
امروزه دامنه ی محصولات فراری بیش از همیشه گسترش یافته و این شرکت مدل های متنوعی مانند خودروهای دو و چهار نفره با موتور وی12 جلو(599 و 612) و همچنین خودروهای وی8 (458 ایتالیا موتور وسط و کالیفرنیا موتور جلو) را تولید کرده است. چالشی که اکنون پیش روی فراری است پیشتاز ماندن در عصر مبارزه با آلاینده هایی چون دی اکسید کربن و حرکت به سوی مصرف بهینه ی سوخت است، بدون آنکه به سابقه ی طولانی خود در ساخت خودروهای بسیار زیبا و بسیار سریع، خدشه وارد کند.