اگرجه نسل دوم فورد اسکورت که یکی از خودروهای موفق رقابت های رالی دهه 80 میلادی به شمار می رفت، توانست مقام قهرمانی مسابقات را در 1979 کسب کند، اما فورد اعلام کرد که علاقه ای مبنی بر ادامه استفاده از آن در سال های پیش رو نخواهد داشت. دلیل این تصمیم بسیار ساده بود؛ اسکورت به دوران پایانی عمر خود نزدیک می شد و دیگر توانایی رقابت با خودروهای جدیدی مانند رنو 5 توربو و آئودی کواترو را نداشت. بنابراین به مدتی زمان نیاز بود تا خودرو جدیدی برای رویارویی با این رقبای توسعه یابد. همان طور که انتظار میرفت نسل جدید اسکورت به عنوان نقطه شروع برای ساخت خودرو جدید انتخاب شد که بعدها اسکورت RS1700T نام گرفت. نخستین تغییرلازم، انتقال محور محرک آن از جلو به عقب بود که موجب قرارگیری پیشرانه چهار سیلندر 1778 سی سی توربو آن (که با تیونینگ کازورث قادر به تولید بیش از 200 اسب بخار است) در راستای طول بدنه می شد. مجموعه تغییرات لازم بسیار پیچیده تر از چیزی که انتظار می رفت ظاهر شد و از طرف دیگر، ساخت 200 نمونه جاده ای اولیه که از الزامات جدید ورود به مسابقات گروه B بود نیز با تاخیر زیادی مواجه شد؛ این موجب شد تا پس از انتصاب استورات ترنر به عنوان مدیر بخش موتور اسپرت فورد در سال 1983، پرونده این پروژه قطعی بسته شود.
محصولی کاملا متفاوت
با پافشاری فورد بر ادامه شرکت در رقابت ها و هدر نرفتن منابع مالی صرف شده در پروژه 1700T، مهندسین تصمیم گرفتند تا با استفاده از تجربیات بدست آمده، طراحی و تولید مدلی کاملا جدید را با بهره گیری از قطعات مشترک دیگر محصولات فورد به منظور پایین نگه داشتن هزینه ها هدف قرار دهند. نتیجه نهایی که در نمایشگاه تورین 1984 با نام RS200 رونمایی شد کوچکترین شباهتی به هیچ یک از محصولات فورد در آن زمان نداشت. با اینکه رقبای آن مانند پژو 205T16، آئودی کواترو S1 و لانچیا دلتا S4 همگی بر اساس خودروهای تولید انبوه توسعه یافته بودند، RS200 پدیده ای کاملا جدید و منحصر به فرد به شمار می رفت. طراحی جسورانه بدنه آن که از جنس کامپوزیت های پلاستیک و فایبرگلاس است توسط فلیپو ساپینو از Ghia صورت گرفت. تونی سوث گیت، راننده سابق فرمولاوان هم طراحی شاسی مونوکوک آلومینیوم آن را عهده دار بود که فریم های لوله ای متصل شده به آن در صورت آسیب دیدن می توانستند به راحتی تعویض شوند.
پیشرانه و سیستم انتقال قدرت
پیشرانه قرار گرفته در وسط، همان نمونه استفاده شده در RS1700T بود که حجم آن تا 1803 سی سی افزایش یافته بود. این موتور در نمونه های جاده ای قادر به تولید 250 اسب بخار قدرت بود اما در نسخه های رالی می توانست قدرتی نزدیک به 350 تا 450 اسب بخار را به چرخ ها منتقل کند. ضریب قدرت به وزن ضعیف، و وزن بالای RS200 در مقایسه با رقبا، در کنار تاخیر سیستم توربو و کم فرمانی در دورهای پایین، رانندگی با آن را بسیار دشوار کرده بود. در 1987 فورد نسخه ای قوی تر از RS200 را با پسوند Evolution به بازار معرفی کرد که با تغییرات انجام شده در پیشرانه و افزایش حجم تا 2136 سی سی قادر به تولید 550 تا 815 اسب بخار قدرت بود؛ اما خروجی معمول بسیاری از نمونه های آن به 580 اسب بخار در 8000 دور بر دقیقه و گشتاور 542 نیوتون متری در 5500 دور بر دقیقه محدود شده بود. قوی ترین RS200 های سری Evolution می توانستند در کمتر از 2.1 ثانیه از حالت سکون به سرعت 100 کیلومتر بر ساعت دست یابند. بر اساس گزارش های معتبر تنها 24 نمونه از 200 دستگاه RS200 تولید شده از نوع Evo هستند. تمامی چهار چرخ RS200 توسط یک مجموعه پیچیده انتقال قدرت به حرکت درمی آمدند. گیربکس به منظور دستیابی به تقسیم وزن ایده آل 50/50 که هندلینگ فوق العاده ای را برای RS200 به ارمغان آورد، در جلوی ماشین قرار داشت؛ در نتیجه بخشی از نیروی تولیدی پیشرانه می بایست روانه این قسمت شده و سپس به وسیله میل گاردن دوم به چرخ های غقب منتقل می شد. البته این شیوه تقسیم گشتاور در عقب و جلو می توانست به صورت دلخواه بر روی یکی از سه حالت 50/50، 33/67و 0/100 تنظیم شود.
تاریخچه حضور در مسابقات
برای علاقمندان دنیای اتوموبیل، RS200 قطعا یک ماشین رویایی است، اما در عرصه مسابقات از جهات بسیاری یک شکست کامل بود که می توان قسمت عمده ای از آن را صرفا به دلیل قرارگیری در یک دوره زمانی نامناسب دانست. در آغاز RS200 توانست در نخستین مسابقه خود در آگوست 1985 با رانندگی مالکولم ویلسون قابل قبول ظاهر شود؛ اما ادامه حضور آن در رقابت ها مستلزم تکمیل تولید 200 نمونه جاده ای برای مطابقت با قوانین FIA بود. در حالی که نسخه های رالی با بدنه ای از جنس کِولار توسط بخش موتور اسپرت فورد در Boreham ساخته می شدند، رلاینت، خودروساز کوچک بریتانیایی، وظیفه ساخت نمونه های جاده ای را در Staffordshire برعهده گرفت. 200 دستگاه RS200 مورد نیاز با عجله و در زمان محدود تا شروع بازرسی ها در ژانویه 1986 ساخته شدند. فورد اعلام کرد که قصد تولید تعداد بیشتری از RS200 را نیز دارد، اما این اتفاق هیچ گاه به وقوع نپیوست. در رالی 1986 پرتغال، RS200 به رانندگی خواکیم سانتوس از کنترل خارج شد و برخورد آن با تماشاچیان کنار مسیر منجر به کشته شدن سه نفر و مجروح شدن بیش از 30 نفر شد. در ادامه مسابقات لانچیا دلتا S4 با انحراف از مسیر دچار آتش سوزی شده، راننده و کمک راننده آن، هنری تویوونن و سرجیو کرستو نیز به کام مرگ کشیده شدند. این حوادث مهر پایانی بر اتمام رقابت های گروه B در پایان سال بود. گرچه RS200 قهرمانی های دیگری در مسابقاتی نظیر پایکس پیک کسب کرد اما هیچ گاه نتوانست به موفیت های مورد نظر فورد دست یابد.
فروش ناکام
ماشین های جاده ای هم با استقبال چندانی روبرو نشدند و فروش آخرین نمونه تا 1994، یعنی هشت سال پس از اتمام تولید به طول انجامید. کیفیت مونتاژ چیزی بود که به سختی می توان آن را قابل قبول دانست، البته از خودرویی که در زمانی بسیار کوتاه و تنها با هدف کسب مجوزهای لازم برای شرکت در مسابقات ساخته شده انتظار بیشتری نمی توان داشت. این حقیقت که RS200 قیمتی بیش از یک فراری 328 داغشت نیز کمکی به فروش آن نمی کرد. برای خرید این ماشین، شما باید جیبی پرپول و درک کاملی از فاکتورهایی که آن را خاص کرده اند داشته باشید. با اینکه پایان رقابت های گروه B با تراژدی همراه بود ولی همچنان RS200 خودرویی دوست داشتنی به شمار می رود و از خاص ترین محصولاتی است که نشان فورد بر روی آنها قرار دارد.