شاید آئودی TTهای کوپه و کروکی که چند سال پیش وارد کشور شد را دیده باشید. یکی از دلایل شکست این پروژه، ورود همزمان رقبایی از دیگر کارخانجات آلمانی در آن زمان بود. در این بخش به معرفی یک دستگاه آئودی ۱۰۰ می‌پردازیم که با وجود تعداد محدود باقی مانده از آن در کشورمان، در شرایط مطلوبی نگهداری میشود.
آئودی ۱۰۰ برای اولین بار در سال ۱۹۶۸ به بازار آمد. کد ۱۰۰ به این دلیل انتخاب شد که قدرت موتور آن معادل ۱۰۰ اسب بخار بود.
این سدان کلاسیک بزرگترین مدل کارخانه پس از تسلط فولکس واگن بر آئودی بود. بعد نوبت به تولید مدل کوپه رسید و سپس کوپه فست بک با پسوند S عرضه شد.
ورود تکنولوژی فولکس واگن به گروه آئودی باعث کاهش هزینه‌های طراحی و تولید شده بود و در نتیجه قیمت تمام شده مدل ۱۰۰ کاملاً رقابتی بود و همین، به عامل موفقیت و محبوبیت آن بدل گردید. امروزه نسل اول آئودی ۱۰۰ با بدنه کلاسیک و قالپاق‌های بزرگ خود طرفدارانی دارد. وقتی که نسل دوم آن در سال ۱۹۷۶ به بازار آمد، به قدری چهره آن متحول شده بود که بسیاری را متعجب کرد. نوآوری این سری اضافه شدن پیشرانه ۵ سیلندر که طبق ادعای کارخانه قدرت یک ۶ سیلندر و مصرف سوخت یک ۴ سیلندر را برای آن به ارمغان می‌آورد بود.
در سال ۱۹۷۷ این مدل به عنوان اولین محصول کارخانه به تیراژ یک میلیون دستگاه رسید. یک میلیون امین دستگاه، یک هاچ‌بک Avant بود که در کنار مدل سدان تولید می‌شد. در آن زمان کوپه‌های بزرگ طرفدار چندانی نداشتند و لذا تعداد کمی از این خودرو ساخته شد و در نتیجه امروزه از کمیاب‌ترین مدل‌های آن محسوب می‌گردند.
نسل سوم در ابتدای دهه ۸۰ عرضه شد و نوآوری آن بدنه آیرودینامیک آن بود، به گونه‌ای که ضریب آیرودینامیک در آن به ۳۰/۰ رسیده بود که علاوه بر کاهش صدای آزاردهنده توانست به عنوان یک عامل مهم در تبلیغات کمپانی مطرح گردد. در این سری مدل‌های کوپه حذف و به جای آنها استیشن واگن اضافه شد. در نهایت نسل چهارم که آخرین نسل مدل ۱۰۰ نیز محسوب می‌شد در سال ۱۹۹۱ تولید شد و بیشتر به عنوان مدل اصلاح شده نسل قبلی و نه یک مدل کاملاً جدید شناخته می‌شد. مدل امروز از نسل دوم بوده و اتومبیلی سبز رنگ با تودوزی ترکیبی قهوه‌ای و سبز است. پیشرانه آن ۴ سیلندر کاربراتوری ۱۵۸۸ سی‌سی با دو سوپاپ برای هر سیلندر و قدرت ۸۴ اسب‌بخار بوده و انتقال قدرت به چرخ‌های جلو انجام میشود. شتاب آن ۴/۱۳ ثانیه و حداکثر سرعت آن ۱۶۰ کیلومتر در ساعت است. آئودی ۱۰۰ از ابتدا خودرو افراد مسن‌تر بود که خیلی به شتاب و سرعت توجهی نداشتند. شاید یکی از نقاط ضعف آن را بتوان به بدنه ساده و امروزی آن دانست که فاقد عناصر طراحی منحصر به فرد و کلاسیک است یعنی اگر شما نشان آئودی را از روی جلو پنجره بردارید، بیشتر مردم نمی‌توانند حتی تشخیص دهند که این چه خودرویی است. این حالت در مورد مرسدس و ب‌ام‌و کاملاً متفاوت است.
البته نشان تجاری آئودی امروزه رقابت شانه به شانه‌ای با دو کارخانه دیگر دارد و تقریباً طبقه‌بندی محصولاتش با آنها یکسان است.
یکی از نکات عبرت‌آمور در نگهداری خودروی ما حفظ کلیه اسناد مربوط به خرید آن است. مطالعه این اسناد نشان می‌دهد که یک بانوی ایرانی که به عنوان توریست در لندن به سر می‌برده آن را از نمایندگی فولکس واگن و آئودی آن شهر در تاریخ ۲۸ می ۱۹۷۸ خریداری کرده و توسط شرکت حمل و نقل مرکزی که محل آن در خیابان سعدی تهران بوده از طریق کشور لبنان، به ایران ارسال کرده است. این امکانی است که سال‌هاست خارج از تصور شده است. این آئودی حتی در بریتانیا پلاک نیز شده بود.